Parole, dat is Italiaans voor woorden. Wij vinden Parole een goed passende titel voor onze updates. Daarom dus: Parole !

In de afgelopen maanden zijn er veel nieuwe inschrijvingen voor onze “Parole” bij gekomen. Leuk dat jullie onze avonturen willen volgen!  

Krijg je Parole nog niet via mail toegestuurd? Geef je hier op: Inschrijven nieuwsbrief Parole

Al vele jaren dromen wij (Hans en Pauline Bloemendaal) ervan om naar Sicilië te emigreren om daar een gastenverblijf te openen. Sinds 2019 zijn we bezig deze droom te realiseren.  Met hulp van de Droomplekacademie hebben we een uniek gastenconcept ontwikkeld en twee jaar intensieve studie heeft ons Italiaans flink verbeterd. Sinds 2021 zijn we meerdere keren in het zuidoosten van Sicilië op huizenjacht geweest en hebben we ontdekt dat het kopen van een huis in Italië heel anders verloopt dan in Nederland. In 2024 hebben we onze droomplek gekocht. In onze nieuwsberichten Parole vertellen wij jullie over onze ervaringen en de uitdagingen die we tegenkomen om onze droom te realiseren.

Om meteen maar met de deur in huis te vallen

We zijn geëmigreerd! Er zijn inmiddels al vier weken verstreken sinds we vertrokken zijn uit Nederland, ondertussen kunnen we wel zeggen dat we aardig geland zijn hier op Sicilië. Een enorm drukke, intense periode ligt achter ons: wat komt er veel kijken bij een emigratie!

De laatste weken in Nederland

Nadat we begin februari zijn teruggekeerd in Nederland, gaan we aan de slag met het toewerken naar onze emigratie. De overdracht van ons huis in Arnhem zal op 1 april zijn, een paar dagen ervoor zal onze inboedel worden opgehaald door het verhuisbedrijf dat alles naar ons nieuwe huis op Sicilië zal vervoeren. In de tweede week van februari komen de verhuisdozen en kan het inpakken beginnen! Spullen die we niet meenemen plaatsen we op Marktplaats, een Weggeefhoek-pagina op Facebook of brengen we naar de kringloop of het afvalstation.

We maken afspraken bij de gemeente voor het vernieuwen van onze rijbewijzen en paspoorten. Deze zijn eigenlijk nog niet aan vervanging toe maar het is een flinke, tijdrovende en kostbare klus om dit over een enige tijd vanuit Italië te moeten doen dus daarom kiezen we voor voortijdige vervanging. Ondertussen is Hans nog fulltime aan de slag voor zijn werkgever en voert hij gesprekken om, parttime, als zelfstandige nog een tijdje voor deze werkgever aan de slag te blijven zodra we zijn geëmigreerd.

Arrivederci!

Half maart geven we onze ‘arrivederci-party’ voor familie en vrienden. Een middag met een lach en een traan, met lekkere hapjes en drankjes en vele lieve woorden en leuke, soms heel bijzondere cadeaus. We hebben genoten van alles en we nemen dierbare herinneringen mee op onze reis naar Sicilië. Tot ziens! Een week later heeft Hans zijn afscheid van zijn werkgever, na een dienstverband van maar liefst 33 jaar.

De allerlaatste weken in Nederland

Het aftellen is nu echt begonnen en de verhuisstress is tot in al onze vezels voelbaar. We brengen onze twee katten naar het Kattenhotel, ze logeren daar tot de dag van ons vertrek, 5 april. Bij de gemeente halen we onze vernieuwde documenten op en informeren we naar de uittreksels die we nodig hebben voor de inschrijving op Sicilië, bij de gemeente Ragusa. We brengen tijd door met onze kinderen en kleinkinderen, de kleindochters komen nog een allerlaatste keer logeren en dat is natuurlijk over en weer volop genieten en voor opa en oma bovenal dierbare herinneringen maken.

Als de dag nadert waarop de verhuiswagen komt om onze inboedel op te halen, slaat de paniek toe: gaan we het echt wel redden om alles op tijd ingepakt te hebben? En hebben we eigenlijk wel genoeg verhuisdozen? Nou, de hulp van onze kinderen de dag voor de verhuizing zorgt ervoor dat we niet de laatste nacht hoeven door te werken, maar dozen komen we wel tekort. Als op vrijdag 28 maart tegen het middaguur de verhuiswagen komt voorrijden, gaan wij als de wiedeweerga aan de slag met het in elkaar vouwen en vullen van de extra verhuisdozen. Ondertussen zijn de 5 verhuizers als een supergeolied team ons huis aan het ‘leegtrekken’ (verhuizerstaal, ha,ha). Tegen 16 uur zit alles in de verhuiscontainer en zien we onze inboedel vertrekken richting Sicilië!

Wij logeren de laatste anderhalve week bij het gezin van onze oudste dochter, genieten er van diverse gezellige momenten met elkaar, samen met onze andere dochter en haar verloofde. Uiteraard vergezeld van lekker eten. We maken ons lege huis schoon en op dinsdag 1 april gaan we, na een laatste rondgang, naar de notaris voor de overdracht. Pauline gaat nog een laatste keer shoppen met de jongste dochter, zoals ze dat de laatste paar jaar wekelijks deden. We gaan bij onze wederzijdse ouders langs en schrijven onze auto over op naam van onze oudste dochter, die deze overneemt. Op de laatste dag voor ons vertrek gaan we naar de gemeente om ons uit te schrijven.

Om eerlijk te zijn: het voelt heel raar, als je je bedenkt dat het enige materiële dat je nog hebt zo kort voor je emigratie, twee gevulde koffers zijn. Geen huis, geen auto, geen inwoner meer van Arnhem, van Nederland…. maar wel allebei een hoofd en hart vol met heel veel mooie herinneringen. Èn met verwachtingen, want wat gaat de toekomst ons brengen?

200 konijntjes

Toen we in april 2024 terugkeerden in Nederland van onze reis naar Sicilië, vonden we bij thuiskomst een kaart van onze twee dochters. Ze hadden maar liefst 200 kleine witte konijntjes in ons huis verstopt en de boodschap die ze ons op de kaart meegaven was dat we pas echt naar Sicilië mochten emigreren als we ze alle 200 gevonden hadden! Pfffff, ga er maar aan staan, tweehonderd plastic konijntjes, elk amper 2 cm groot. We zijn meteen getriggerd om ze te gaan zoeken en al gauw staat de teller op tientallen gevonden konijntjes. Op de gekste plekken komen we ze tegen: in een plantenpot, in een pot met haargel, onderin een vaas…

Begin mei 2024, drie weken na onze terugkeer, staat de teller al op 182 gevonden konijntjes. Dat klinkt natuurlijk heel vrolijk, maar het wordt steeds moeilijker er nog eentje te vinden, zo werkt dat nu eenmaal. Actief zoeken doen we niet meer, op enig moment houden we er zelfs rekening mee dat bij het ontspullen van ons huis er wel eentje (of meer) ongezien is verdwenen.

Maar als we in februari de verhuisdozen gaan inpakken, komen er af en toe toch weer konijntjes tevoorschijn. Op enig moment, na een hint, blijkt er zelfs eentje in het dashboardvakje van onze auto te zijn verstopt. Huh?? Dat is raar, die stond vorig jaar april immers in een parkeergarage van het vliegveld geparkeerd dus daar kan toen geen konijntje in verstopt zijn. Dat blijkt te kloppen: de jongste dochter heeft die op een later moment verstopt, tijdens de wekelijkse boodschappenronde.

Uiteindelijk blijft de teller staan op 199 gevonden konijntjes. Is er dan toch eentje ongezien verdwenen tijdens het ontspullen? Jammer dan! Ondanks dat het er geen 200 zijn hebben we de sleutel van ons huis in Arnhem op 1 april overgedragen aan de nieuwe eigenaar en hebben we ons vertrek naar Sicilië geregeld voor zaterdag 5 april. Als we die zaterdagochtend zijn opgestaan en Pauline haar sokken wil aantrekken… valt daar konijntje 200 uit! We mogen vertrekken! 

Zaterdag 5 april

Om half 10 in de ochtend vertrekken we uit Arnhem, uitgezwaaid door onze kleindochters en schoonzonen. Onze dochters brengen ons weg. Eerst halen we onze twee katten op in het Kattenhotel, daarna rijden we naar het vliegveld in het Duitse Düsseldorf waarvandaan we ‘s middags een rechtstreekse vlucht naar Catania hebben.

We vinden het vooral spannend omdat we onze katten bij ons hebben: ze moeten urenlang in hun reismand zitten, terwijl ze reizen per auto, vliegtuig en weer in een auto. Hoe zal dat gaan? Op het vliegveld beleven we een spannend moment: we weten dat ze uit hun reismand moeten bij de securitycheck, we hebben ze daarom immers een harnas plus riem om gedaan, zodat we een extra houvast hebben mochten ze ervandoor willen gaan. Maar nu moet het harnas ook uit… Of het is door de stress, of dat het kalmeringsmiddel dat ze hebben gekregen bij vertrek uit het Kattenhotel z’n werk doet: beide heren blijven rustig en komen zonder problemen door de securitycheck en weer terug in hun reismanden. We moeten er echt bij zeggen dat de medewerkers bijzonder vriendelijk en behulpzaam waren en we naar een apart gelegen controlepunt waren gestuurd; dus al met al behoorlijk relaxed.

Zowel de vlucht als de autorit van het vliegveld van Catania naar ons nieuwe huis bij Ragusa verlopen voorspoedig. Kort na 19 uur ‘s avonds zijn we er en mogen de katten eindelijk uit hun reismanden. We houden ze voorlopig binnen, om ze goed te laten wennen aan hun nieuwe woonplek. Wij genieten van een onderweg gekochte maaltijd, halen enige spullen uit de opslagruimte waar we ze in januari geparkeerd hebben en zetten onze nieuwe bedden in elkaar. Er wacht ons vervolgens een heerlijke nachtrust.

De eerste dagen en weken

De eerste ochtend staan we bijtijds op: onze elektricien komt ’s ochtends namelijk de nieuwe boiler aansluiten zodat we over warm water kunnen beschikken. Op maandag komt hij de warmtepomp installeren en daar zijn we wel blij mee, want het is best fris binnen, zeg maar gerust koud, vooral ’s avonds als het donker wordt.

Wij doen onze eerste boodschappen en gaan naar de gemeente om ons in te schrijven. Dat is een hele happening: bij een loket in de ene straat een uitgebreid formulier invullen en hiermee plus diverse documenten en kopieën in de andere straat naar een loket om alles in te leveren. Daar wordt niet gezegd of het klopt wat je allemaal inlevert, dus we gaan weer terug naar het eerste loket, krijgen daar de tip om bij een ander loket in hetzelfde gebouw navraag te doen en gewapend met een nummertje nemen we plaats in de wachtruimte.

Als we aan de beurt zijn, wordt al snel duidelijk dat onze speciaal voor het wonen in het buitenland afgesloten zorgverzekering niet wordt geaccepteerd. Er wordt aangegeven dat een in het Italiaans opgestelde verklaring van onze zorgverzekeraar duidelijk moet maken dat we voor toekomstige zorgkosten in Italië verzekerd zijn. Dit komt niet onverwacht: op Facebook lezen we vaker verhalen over problemen met de zorgverzekering als je je als kersverse immigrant wilt inschrijven bij een Italiaanse gemeente. We vragen de verklaring op bij de zorgverzekeraar en leveren deze in bij de gemeente Ragusa.

Het kan maar liefst 45 dagen duren voordat ons duidelijk is of we resident zijn geworden. Tot die tijd wordt er bij ons geen afval opgehaald (maar daar betalen we dan ook geen heffing voor) en zijn diverse andere zaken niet of moeilijk te regelen, zoals een telefoonabonnement of (jawel, zelfs dat) een klantenkaart van een supermarkt. Maar gelukkig treffen we steeds zeer behulpzame Sicilianen en komen we met onze codice fiscale (vergelijkbaar met het Nederlandse Burgerservicenummer) en paspoorten toch vaak een stuk verder.

En het afval? Dat mogen we bij één van onze buren op hun aanbiedpunt neerzetten. Ze hebben ons een overzicht gegeven op welke dagen welke afvalsoort wordt opgehaald en gelukkig hebben we ruimte genoeg om ons afval te bewaren, keurig gescheiden zoals dat ook hier wordt verwacht. Voor het organisch afval hebben we een plek ingericht op ons terrein waar we dit willen composteren.

We kopen een postbus en als Hans deze gaat monteren bij het verzamelpunt van postbussen uit onze omgeving, zo’n 200 meter verderop, is hij daar geen half maar anderhalf uur mee kwijt! Steeds passeren er buren die vervolgens stoppen om kennis en een praatje te maken. We treffen toevallig een keer de postbode maar hij is al op de hoogte van onze komst, keurig geïnformeerd door een buurman. De eerste post uit Nederland vinden we in onze postbus, dus het werkt!

Zoals jullie wellicht in een eerdere Parole hebben gelezen, hebben we nogal wat grond om onze boerderij heen. Het meeste is weiland, waarop, zeker in deze tijd van het jaar, prachtige bloemen bloeien in allerlei kleuren. Peterselie, rozemarijn, salie, oregano, wilde venkel en wilde asperges kunnen we vers plukken voor onze warme maaltijd. We hebben ook een paar olijfbomen, johannesbroodbomen, amandelbomen, appel-, pruimen-, sinaasappel-, mandarijnen- en (kwee)peerbomen en een kersenboom. En de vijgcactussen moeten we natuurlijk ook niet onvermeld laten. Gingen eind januari de amandelbomen bloeien, bij onze aankomst begin april werden we verwelkomd door appel-, kweepeer-, kersen- en pruimenbloesem en nu, begin mei, staan de sinaasappelbomen in bloei. Helaas kunnen we de heerlijke geur niet meesturen met deze Parole, maar oh, wat ruikt sinaasappelbloesem toch heerlijk!

Daar komt onze inboedel!

Toen we nog in Nederland waren, was ons al aangegeven vanuit het verhuisbedrijf dat onze inboedel op woensdag 9 april zal worden gebracht. Die ochtend krijgen we bericht dat de vrachtwagen naar verwachting tussen 17 en 19 uur zal arriveren. Spannend! We hebben een bestelbus gehuurd omdat de vrachtwagen niet dicht bij ons huis kan komen. Er is een kans dat hij via het weiland toch tot vlakbij de toegang tot onze binnenplaats kan komen, maar dat wordt pas duidelijk na beoordeling door de verhuizers. Als dat lukt, is de bestelbus niet nodig wat vooral een hoop tijd zal besparen.

In de loop van woensdag ontvangen we bericht dat het zeker 19 uur wordt voordat de vrachtwagen zal arriveren, we realiseren ons dat dat nogal wat gevolgen heeft, immers, om 20 uur is het al nagenoeg donker en op het platteland is donker ook echt donker…

En het zit de verhuizers niet mee…. ze moeten, voordat ze naar ons komen, eerst naar Syracuse, in de oude binnenstad van Ortigia een kleine vracht lossen. Maar daar kan en mag helemaal geen vrachtwagen komen…. En er is geen pendelvoertuig of iets geregeld…. Enfin, met de nodige vertraging èn ook nog de kleine vracht aan boord, komen ze om 20 uur bij ons aan. Direct wordt, inmiddels in het schemerdonker, het weiland geïnspecteerd maar de verhuizers durven het niet aan, bang dat de zware vrachtwagen ergens wegzakt. Maar ze leveren wel een zeer knap staaltje chauffeurswerk door de wagen achteruit tussen de hekken door op de toerit naar onze boerderij te parkeren, zodat-ie net van de doorgaande weg af is.

Na een snelle warme maaltijd starten we met het fasegewijs overladen van onze inboedel in de bestelbus. Tot 23.30 uur werken we door, daarna slapen de chauffeurs in hun vrachtwagen en wij gewoon in ons huis. Het is een korte nacht: om 5.30 uur gaan we verder met het overladen. Om 10 uur zijn onze spullen gelost en vertrekken de verhuizers opnieuw richting Syracuse. Ons wachten een paar hele drukke maar ook leuke dagen, met alles uitpakken en een plekje geven in onze nieuwe woonplek. Nou, niet alles: we hebben beduidend minder ruimte dan we in ons huis in Arnhem hadden, dus diverse dozen zullen we voorlopig niet uitpakken en ook een grote kast zetten we niet in elkaar en nemen we dus niet in gebruik.

We voelen onze benen, voeten, armen… alles doet zeer van het gesjouw en voortdurend in de weer zijn. Maar we zijn blij dat onze spullen er zijn, dat de hele verhuizing, zij het op een bijzondere manier, prima verlopen is en dat we zien en voelen dat het echt onze plek is waar we nu wonen.

Niet alles zit mee (maar gelukkig zijn er geen televisiecamera’s)

Voor wie inmiddels denkt dat alles hier in en om ons nieuwe (t)huis voorspoedig gaat: nou, dat is niet het geval. We hebben inmiddels het nodige meegemaakt waar een televisieprogramma als Ik vertrek of Het roer om van zou smullen, maar gelukkig hebben wij geen televisiecamera’s om ons heen.

Allereerst krijgen we in de laatste week van maart van onze elektricien diverse foto’s en slecht nieuws via Whatsapp over het dak: hij is bezig in ons huis terwijl het buiten zo’n 48 uur onafgebroken regent. En daar blijkt het dak te slecht voor: in de badkamer, woonkeuken èn slaapkamer lekt het… Dus nog erger dan in januari, toen we lekkage hadden in de slaapkamer en we er heilig van overtuigd waren dat Hans dat goed gerepareerd had, ai! Al een paar dagen na onze aankomst komt er een dakdekker kijken en volgen er een paar opties voor herstel. Wij hebben echter de voorkeur om het dak meteen maar goed aan te pakken, zoals we dat eigenlijk voor dit deel van het complex van plan zijn in een latere fase, puur vanwege de kosten. Wordt vervolgd.

Onze elektricien verricht ook loodgieterswerk en in dat kader installeert hij enige filters in de waterleiding om zo het water, afkomstig uit onze put, te zuiveren. Als een groot filter in werking wordt gesteld, blijkt de waterdruk zo laag geworden te zijn dat er nagenoeg geen water meer uit de kraan komt. Dat filter gaan we dus nog maar even niet gebruiken, er zal eerst een elektrische pomp geïnstalleerd moeten worden zodat de waterdruk voldoende is en blijft als het grote filter zijn werk gaat doen

Op de laatste dag van april komt de elektricien de pomp installeren en sluit vervolgens het grote filter aan. Terwijl hij met Hans buiten staat, krijgt Pauline de vraag de kraan open te draaien in de keuken. Wauw, wat een waterstraal! Maar ze hoort een onheilspellend geluid uit de aangrenzende badkamer….. opent de deur…. en daar spuit het water van ergens onder de wastafel vandaan alle kanten op! Foute boel! Hele foute boel! De oude waterleiding is door de druk gescheurd…. De watertoevoer wordt dichtgedraaid en we hebben in ons woongedeelte geen water meer, niet uit een kraan, niet om de wc door te spoelen, niet om te douchen, niks, helemaal niks meer.

Het is al avond, de paniek is alom aanwezig, snel wordt een plan van aanpak gemaakt. Onze elektricien zal de volgende dag terugkomen om de kapotte waterleiding te vervangen. Het is dan 1 mei, een nationale feestdag in Italië – dus een dag waarop niet gewerkt wordt en de meeste winkels dicht zijn. Maar hij laat ons niet zitten met de ellende. Er wordt een lijst opgesteld van materialen die nodig zijn voor de reparatie, de bouwmarkt is nog tot 20.30 uur open en morgen, op 1 mei, gesloten. Wij gaan dus snel op pad om te zorgen voor de benodigde materialen.

De volgende dag, nog voor 9 uur, gaat onze elektricien aan de slag. De oude waterleiding blijkt op meer plaatsen slecht en uiteindelijk moeten alle leidingen in de badkamer vervangen worden. Veel hak- en breekwerk dus, gevolg: een lange dag, pas na 23.30 uur is het mooi geweest voor die dag en kunnen we de keukenkraan en wc weer gewoon gebruiken. Ook dit is Sicilië: helpen, helpen en nog eens helpen. Onvoorwaardelijk. Tijd speelt geen rol. In de dagen erna worden de laatste puntjes op de i gezet, wordt er getegeld en zetten wij een punt achter dit avontuur.

Huh!? Wat loopt daar in de wei??

Op een maandagochtend, kort nadat we wakker geworden zijn, kijkt Pauline uit het raam van de woonkamer, wrijft zich nogmaals in de ogen maar weet het dan zeker: ze ziet koeien in de wei, onze wei! Huh!? Er heeft een buurman bij Hans geopperd om wat van zijn paarden bij ons neer te zetten en een andere buurman had het over een aantal van zijn koeien. Allebei met het idee dat hun dieren zo ons gras zouden kunnen kortwieken, een win-win situatie dus. Wel vreemd dat niet gewacht is op een toezegging van onze kant maar gewoon daad bij het woord gevoegd is.

Zo dachten we, maar zo blijkt het niet te zijn. Na het ontbijt gaan we naar buiten om toch eens poolshoogte te nemen. Hans constateert dat de koeien geen water hebben, toch wel een must volgens hem. En we zien dat ze best eenvoudig uit de wei weg kunnen lopen, op een plek ontbreekt een stuk omheining waardoor ze op de toerit kunnen komen en al snel de openbare weg op kunnen lopen. Erg gevaarlijk dus want vlakbij is een onoverzichtelijke bocht!

Maar we zien ook een paar mannen per auto arriveren en Hans gaat op hen af. Wat blijkt? Het is de eigenaar van de 11 jonge koeien, hij is niet een van onze buren maar woont zeker 5 kilometer verderop! De 11 jongedames hebben midden in de nacht de benen genomen en zijn via de openbare weg gaan lopen, lopen en nog eens lopen. Iemand zou de brandweer gewaarschuwd hebben en die is gekomen om de koeien naar een veilige, toegankelijke plek te brengen in afwachting van de eigenaar. Die plek was onze wei.

De eigenaar bleef zich tegenover ons maar verontschuldigen, totaal overbodig, wij vinden het immers een heel bijzonder verhaal en zijn, net als iedereen, heel blij dat er geen ongelukken gebeurd zijn die nacht want het had echt heel anders kunnen aflopen. Zodra de eigenaar zijn tractor met aanhanger heeft opgehaald, worden de jongedames bijeen gedreven en de aanhangwagen ingestuurd, maar dat gaat wel zeer tegen de zin in van het elftal. Tja, het gras bij de buren…. Dat geldt blijkbaar ook als dat gras 5 kilometer verderop is.

Alla prossima

In de volgende Parole meer over ons leven op Sicilië en over onze verbouwplannen.

Natuurlijk zijn we ook nu benieuwd wat je vindt van deze Parole, misschien wil je wat van ons weten, heb je een tip, of top…. hieronder ons mailadres: 
Hans en Pauline Op weg naar Sicilië
opwegnaarsicilie @ gmail.com